wiedźmin po raz pierwszy

Dobrze jest zacząć od początku - oczywista oczywistość.
Mimo że tytuł i okładka tego wydania sugerują jakiś koniec, to Ostatnie życzenie otwiera sztandarową serię autorstwa Andrzeja Sapkowskiego i jest pierwszą częścią "cyklu wiedźmińskiego", a także swoistym wstępem do "Sagi o wiedźminie".
Tom Ostatnie życzenie to sześć opowiadań przeplatanych "Głosem rozsądku" i zamkniętych w jego klamrze. Wprowadza w całość wydarzeń, pozwala na poznanie bohaterów sagi i przywiązanie się do nich. Ma subtelnie erotyczny wstęp, kapitalnie wojowniczy środek i wyśmienite zakończenie. W treści jest zwarty, bardzo konkretny i "energetyczny".
Zabrany rodzicom - na podstawie prawa niespodzianki - chłopiec, wychowuje się w Kaer Morhen - wiedźmińskiej twierdzy. Po przejściu serii mutacji i morderczych treningów zostaje jednym z wiedźminów. Ma przyjaciół i wrogów, kochanki i rywali, miecz i białe włosy. Wędruje po świecie, pije piwo, adoruje czarownice i zabija potwory. Słucha, obserwuje, działa. Geralt z Rivii to nieustraszony introwertyk, któremu w pracowitej wędrówce, towarzyszy "świecąca jasno gwiazda ballady" - Jaskier - postać tyle drażniąca, co i komiczna. Pełno tu fenomenalnych dialogów, dynamicznej akcji i fantastycznych postaci kobiecych. Krótkie zdania budują napięcie, a siermiężny język harmonizuje z kolorytem wykreowanego świata.
Styl Sapkowskiego - absolutnie nie do podrobienia. Niekwestionowana klasyka polskiej fantastyki. Uprzedzonych i zniechęconych serialem Marka Brodzkiego zapewniam, że nijak ma się on do baśni Sapkowskiego.

Ocena subiektywna: 6/6.

A. Sapkowski, Ostatnie życzenie, Warszawa 1993, 286 s.

STO(s) książek, które jeszcze muszę przeczytać przed śmiercią

1		Ray	Bradbury	451 st. Farenheita
2		Antoni	Słonimski	Alfabet wspomnień
3		Aleksander	Sołżenicyn	Archipelag Gułag
4		Alain	de Botton	Architektura szczęścia
5		David	Mitchell	Atlas chmur
6		Lauren	DeStefano	Atrofia
7		Jose	Saramago	Baltazar i Blimunda
8		Zbigniew	Herbert	Barbarzyńca w ogrodzie
9		Jacek	Hugo-Beder	Biała gorączka
10		Fiodor	Dostojewski	Białe noce
11		Gunter	Grass	Blaszany bębenek
12		Fiodor	Dostojewski	Bracia Karamazow
13		George	Orwell	Brak tchu
14		Khaled	Hosseini	Chłopiec z latawcem
15		Virginia	Woolf	Chwile wolności. Dziennik 1915-1941
16		Umberto	Eco	Cmentarz w Pradze
17		Thomas	Mann	Czarodziejska góra
18		Frank	Herbert	Diuna
19		Isabel	Allende	Dom duchów
20		Michał	Witkowski	Drwal
21		Salman	Rushdie	Dzieci Północy
22		Mark	Haddon	Dziwny przypadek psa nocną porą
23		Mika	Waltari	Egipcjanin Sinuhe
24		Bolesław	Prus	Emancypantki
25		Ian	Banks	Fabryka os
26		Emil	Zola	Germinal
27		Knut	Hamsun	Głód
28		Robert	Saviano	Gomorra
29		Julio	Cortazar	Gra w klasy
30		Umberto	Eco	Imię róży
31		Melchior	Wańkowicz	Karafka La Fontaine'a
32		Tadeusz	Dołęga-Mostowicz	Kariera Nikodema Dyzmy
33		Josa Carlos	Somoza	Klara i półmrok
34		Michael	Capuzzo	Klub koneserów zbrodni
35		Jaume	Cabre	Wyznaję
36		Edward	Redliński	Konopielka
37		Arthur	Conan Doyle	Księga wszystkich dokonań Sherlocka Holmesa
38		Jacek	Dehnel	Lala
39		G. Tomasi	di Lampedusa	Lampart
40		Ursula K.	Le Guin	Lewa ręka ciemności
41		Jacek	Dukaj	Lód
42		Jonathan	Littell	Łaskawe
43		Erich Maria	Remarque	Łuk triumfalny
44		John	Fowles	Mag
45		Mikołaj	Gogol	Martwe dusze
46		Anthony	Burgess	Mechaniczna pomarańcza
47		Walter	Moers	Miasto śniących książek
48		John	Irving	Modlitwa za Owena
49		Philip	Pullman	Mroczne materie
50		John	Steinbeck	Na wschód od Edenu
51		Andrzej	Sapkowski	Narrenturm
52		Orhan	Pamuk	Nazywam się czerwień
53		William	Gibson	Neuromancer
54		Milan	Kundera	Nieznośna lekkość bytu
55		Neil	Gaiman	Nigdziebądź
56		Aldous	Huxley	Nowy wspaniały świat
57		Robert A.	Heinlein	Obcy w obcym kraju
58		Aleksander	Sołżenicyn	Oddział chorych na raka
59		Kazuo	Ishiguro	Okruchy dnia
60		Mario	Puzo	Ostatni don
61		Joseph	Heller	Paragraf 22
62		Hubert	Selby	Piekielny Brooklyn
63		Julian	Barnes	Poczucie kresu
64		Luis-Ferdinand	Celine	Podróż do kresu nocy
65		Krzysztof Teodor	Toeplitz	Rodzina Torplitzów. Książka mojego ojca
66		Mario Vargas	Llosa	Rozmowa w katedrze
67		Kazimierz	Moczarski	Rozmowy z katem
68		Kurt	Vonnegut	Rzeźnia numer pięć
69		Robert	Hughes	Rzym
70		Paolo	Giordano	Samotność liczb pierwszych
71		Fannie	Flagg	Smażone zielone pomidory
72		Hugh	Laurie	Sprzedawca broni
73		Gabriel Garcia	Marquez	Sto lat samotności
74		Stephen	King	Stukostrachy
75		Michel	Faber	Szkarłatny płatek i biały
76		Andrzej	Bobkowski	Szkice piórkiem
77		Carla	Montero	Szmaragdowa tablica
78		Sun	Tzu	Sztuka wojny
79		Peter	Watts	Ślepowidzenie
80		Małgorzata	Szejnert	Śród żywych duchów
81		William	Wharton	Tato
82		Stephen	King	To
83		Wiesław	Myśliwski	Traktat o łuskaniu fasoli
84		Jerome K.	Jerome	Trzech panów w łódce nie licząc psa
85		Teresa	Torańska	Trzy rozmowy Teresy Torańskiej. Śmierć spóźnia się o minutę
86		Philip K.	Dick	Ubik
87		James	Joyce	Ulisses
88		Joanna	Olczak-Ronikier	W ogrodzie pamięci
89		Francis Scott	Fitzgerald	Wielki Gatsby
90		Charles	Dickens	Wielkie nadzieje
91		Herman	Hesse	Wilk stepowy
92		John R.R.	Tolkien	Władca pierścieni
93		Herbert G.	Wells	Wojna światów
94		Janusz	Głowacki	Z głowy
95		Agnieszka	Osiecka	Zabawy poufne
96		Michał	Choromański	Zazdrość i medycyna
97		Howard P.	Lovecraft	Zew Cthulhu
98		Władysław	Reymont	Ziemia obiecana
99		Jan	Guillou	Zło
100		Sándor	Márai	Żar

inwestycja w przyszłość małego zawiniątka

Rozpieszczać bowiem znaczy dawać mu coś, czego tak naprawdę nie potrzebuje, a odbierać coś, co samo już potrafi.
[Więź daje siłę]

Sięgnęłam po tę książkę  ponieważ zgadzam się z tytułem, jakim opatrzyła ją autorka. Nie ma w niej niczego, czego nie wiedziałabym wcześniej, ale po lekturze utwierdziłam się w przekonaniu, że wszystko co robię - robię dobrze. To ważne, w sytuacji gdy każdy czyn i decyzja niesie ze sobą odpowiedzialność za czyjeś życie, a szczególnie, gdy dotyczy to życia własnego dziecka. W dodatku otoczenie wysyła sprzeczne rady i przekazy i nagle okazuje się, że każdy wie jak najlepiej zaopiekować się maluchem.
Evelin Kirkilionis włożyła w moje ręce talię kart z argumentami, których można użyć w celu odparcia krytyki, że: przytulanie, noszenie (interesująca teoria ssaków-noszeniaków), pieszczoty i reagowanie na płacz nie niosą ze sobą niczego dobrego, tylko kształtują małego rozpieszczucha.
Pod koncepcją "intuicyjnego programu rodzicielskiego" podpisuję się obiema rękami.
Autorka udowadnia jak istotne jest budowanie i wzmacnianie poczucia własnej wartości oraz przestrzeni dla dziecka, spełnianie jego naturalnych potrzeb, wczuwanie się w jego emocje i zaufanie własnemu instynktowi. Ma też dużo zrozumienia dla sytuacji niestandardowych i nieszablonowych.
I choć nie zgadzam się i nie praktykuję idei co-sleepingu, to wszystkie pozostałe założenia kształtują model idealny do zbudowania wzajemnej ufność i poczucia bezpieczeństwa.
To lektura przede wszystkim dla tych rodziców, którzy nie mają jeszcze wyrobionych przekonań co do drogi którą obrać, aby zbudować bezpieczną wieź. Może też przekona niezdecydowanych, że warto wybrać szpital, w którym praktykuje się rooming-in i kangurowanie oraz że chustowanie to jedna z pierwszych fajnych, wspólnych przygód.
Książka krótka, przystępnie napisana, nie przegadana - dla mam, dla tatusiów, a także... dla babć.

Ocena subiektywna: 4,5/6.

E. Kirkilionis, Więź daje siłę, Warszawa 2011, 158 s.

nauczka dla żywych

Zadziwiające jak łatwo ulegamy złudzie cielesności i wierzymy, że to wszystko, czym jesteśmy.
[Niezawinione śmierci]

Obrazek znany każdemu: ciepłe i suche popołudnie, w samochodzie najpierw daje się odczuć drażniący i duszący zapach gęstego dymu, następnie naszym oczom ukazują się ogołocone, smoliście czarne połacie pól i płonące w oddali trawy i ścierniska...
3 sierpnia 1988 roku, na autostradzie I-5 w stanie Oregon, miał miejsce tragiczny wypadek, w którym wzięło udział kilkadziesiąt samochodów. Niesiony wiatrem dym z płonących pól, zasłonił pole widzenia kierowcom. W jednym z aut, zmiażdżonym miedzy dwiema ciężarówkami, w płomieniach giną: Kate, jej mąż Bert oraz ich dwie małe córeczki Dayiel i Mia.
Książka, w pierwszej części, przedstawia prawdopodobną wersję wydarzeń tuż sprzed wypadku. Narratorką tej opowieści jest sama Kate  - ciepła, pogodna i dynamiczna kobieta, która jest troskliwą matką i oddaną żoną. Druga część powieści, w narracji samego autora, opowiada o pogrzebie, związanymi z nim emocjami i o ludziach, którzy przeżywają potężną stratę, ból i rozpacz. Trzecia część książki to sądowa walka o zaprzestanie procederu wypalania pól w stanie Oregon.
W dorobku Williama Whartona powieść ta zajmuje szczególne miejsce. Kate była jego córką, Bert - zięciem, a Dayiel i Mia to wnuczki pisarza.
To książka o tym: jak trudno zrozumieć dlaczego giną niewinni ludzie, jak wiele kosztują oględziny zwłok niemowlęcia w kostnicy, jak okrutnym doświadczeniem jest pogrzeb własnego dziecka i o tym, jak ciężko czasami odpowiedzieć sobie na pytanie "dlaczego?".
Byłam bardzo poruszona treścią tej powieści. Szokujące opisy, wstrząsające raporty policyjne, bezsilność i bezradność bohaterów w zetknięciu z machiną procedur i bezdusznymi urzędnikami sądowymi, wywołują wiele empatii względem ofiar i ich rodzin. Ale doceniam ja również za niezawodny warsztat Whartona. Czas teraźniejszy, krótkie zdania i treść pulsująca życiem i emocjami sprawiają, że czyta się bardzo sprawnie, a jednocześnie w wielkim napięciu. Wharton pisze otwarcie, bez zająknięcia, obnaża swoje uczucia i wzruszenia. Za tak zręcznym ujęciem tematu stoi duża dojrzałość pisarska autora. Wielkie znaczenie ma również fakt, że nie jest to książka przypadkowa.
Bardzo wzruszająca, dobrze napisana, warta przeczytania.

Ocena subiektywna: 5/6.

W.Wharton, Niezawinione śmierci, Poznań 2004, wyd. II, 253 s.